جراحی های زیبایی سینه

سینه در خانمها علاوه بر تغذیه نوزاد مظهر سکس و زنانگی می باشد و از آنجا که بیش از هر عضو دیگر در بدن در اثر عوامل داخلی ( هورمونی ) و یا خارجی ( کشش و جاذبه زمین ) تغییر می کند اصلاح آن اهمیت ویژه ای دارد و این مسئله از دیر باز مورد توجه افراد بشر بوده است .
مدارکی در دست است که نشان می دهد از حدود سه هزار سال قبل از میلاد مسیح خانمها نوعی خاص پروتز خارج سینه به کار می بردند.
از عهد باستان و آثار به جا مانده ادبی و تجسمی از مصر قدیم و همچنین از مردم و یونان به نظر می آید بیشتر سینه های کوچک مورد توجه و مقبول بوده است و این مقبولیت تا اواخر دهه 60 میلادی ادامه داشت و از این سالها به بعد سینه های نسبتا ً بزرگ تر مورد توجه قرار گرفت.
همانطور که گفته شد سینه ها تحت تأثیر عوامل مختلفی از قبیل تغییرات هورمونی بلوغ و حاملگی ، تغییر وزن و همچنین جاذبه زمین می باشند بنابراین ، در هیچ کدام از جراحی های زیبائی سینه چه بزرگ کردن و یا کوچک کردن و همچنین بالا کشیدن آن بیمار نباید انتظار داشته باشد که تغییرات ایجاد شده به وسیله جراحی در سینه او دائمی و تا آخر عمر باشد.
عمل جراحی زیبائی سینه به طور کلی به دو صورت بزرگ کردن ، و یا کوچک کردن سینه است که این هر دو عمل ممکن است به همراه بالا کشیدن سینه باشد که در اینجا این دو عمل به طور مختصر شرح داده می شود :
الف - بزرگ کردن سینه :
چون سینه در خانمها مظهر سکس و زنانگی می باشد بنابراین کوچک بودن بیش از حد سینه به خصوص در دختران وزنان جوان می تواند عوارض روانی زیادی به وجود آورد و در بررسی های به عمل آمده ثابت شده است که سینه کوچک می تواند باعث عدم اعتماد به نفس و گوشه گیری و عدم فعالیت مناسب اجتماعی شود.
اولین اقدامات انجام شده جهت برجسته کردن سینه در اواخر قرن نوزدهم میلادی و توسط جراحان اتریشی و با تزریق پارافین انجام گرفت و چون عوارض این کار به زودی مشخص شد به سرعت کنار گذاشته شد.
یک روش دیگر در حدود همین سالها پیوند چربی بود که آنرا به صورت تکه ای از یک نقطه بدن برداشته و به سینه پیوند میزدند و چون بخش اعظمی از این چربی جذب می شد و بخش به جا مانده هم مستعد عفونت بود این روش هم به صورت یک روش همگانی در نیامد .
بعد از دهه هشتاد میلادی که ساکشن در جراحی زیبائی مطرح شد برای بزرگ کردن سینه از چربی های ساکشن شده استفاده کردند و از آنجائیکه این روش بدون جراحی باز و بدون اسکار ( جای عمل ) بود و خطر عفونت هم نداشت مورد توجه جراحان قرار گرفت ولی جذب چربی در سینه که دوطرفه هم هست و باید قرینه باشد قابل پیش بینی نبود و از طرفی هم نسوج چربی که از بین میرفته و به صورت فیبروزه در می آمدند و در مامو گرافی با توده های سرطانی اشتباه می شدند بنابراین این روش مقبولیت عامه نیافت .
در اوایل دهه شصت میلادی یوشیدا پزشک ژاپنی سیلیکون مایع را برای بزرگ کردن سینه ها به کار برد که ابتدا بسیار مورد توجه سایرپزشکان قرار گرفت ولی به تدریج با گذشت زمان و بروز عوارض آن این روش کنار گذاشته شد.
امروزه هیچ گونه تزریق ماده شیمیایی برای بزرگ کردن سینه ها مورد قبول نیست و تنها از پروتز برای این عمل استفاده میشود . جدار خارجی این پروتزها از یک نوع سیلیکون ساخته شده و داخل آنها یا ژل سیلیکون و یا مایع سرم ، آب و نمک  می باشد.
سیلیکون اولین بار در بحبوحه جنگ جهانی دوم و برای عایق کاری در صنایع هوایی ساخته شد و حدود بیست سال بعد کشف شد که نوع جامد آن با بدن سازگاری مناسبی داشته و نوع سیال آن قوام بسیار مناسبی مانند قوام سینه دارد که این پروتز امروزه در سراسر جهان مورد قبول است و همانطور که گفته شد بعضی از این پروتز ها هم با سرم معمولی (سرم نمکی ) پر می شوند که این نوع پروتز در آمریکا و بین جراحان آمریکایی بیشتر طرفدار دارد.
باید دانست که هر کدام از این دو نوع پروتز محاسن و معایب خاص خودش را دارد پروتز معمولا ً از طریق یک شکاف کوچک 4 تا 5 سانتیمتری که در زیر سینه داده می شود وارد سینه می شود و گاهی هم از طریق شکاف دور هاله سینه و یا زیر بغل و یا حتی ناف و از طریق آندوسکپی جاسازی می گردد.
پروتز را معمولا ً زیر عضله سینه و یا روی عضله و زیر نسوج خود سینه قرار می دهند گاهی هم فقط بخشی از پروتز را زیر عضله می گذارند.
بسیاری از بیماران که جهت پروتز مراجعه می کنند برای مثال اگر یکی از نزدیکان آنها پروتز زیر عضله دارد و از نتیجه عمل راضی است اصرار دارند که پروتز آنها هم به همان روش و در همان محل زیر عضله باشد باید توجه داشت که گذاشتن پروتز زیر عضله و یا روی آن هیچ کدام روش ثابت نیست و هر کدام از این دو روش مزایا و معایب خود را دارد و جراح با توجه به شکل سینه و مقدار نسج آن و مقدار افتادگی آن تصمیم می گیرد که پروتز را روی عضله ویا زیر آن قرار دهد و چون این موضوع بسیار تخصصی است پیشنهاد می شود که آنرا به طور کامل در اختیار جراح خود قرار دهند.
دو سئوال بسیار شایع بیماران مراجعه کننده ارتباط پروتز با شیردهی و سرطان است پروتز اگر به طور صحیح قرار داده شود هیچ گونه اختلالی در شیر دهی به وجود نمی آورد . پروتز هیچ گونه ارتباطی با سرطان ندارد و این موضوع به کرات در تحقیقات علمی به اثبات رسیده است .
به نظر نگارنده بیمارانی که پروتز سینه دارند از تمامی کسانی که اعمال جراحی زیبائی دیگری انجام می دهند رضایت بیشتری از عمل خود دارند ولی همواره باید محدودیت های فنی و طبیعی هر عمل را در نظر داشت و به طور کلی باید  دانست که این تفکر و خواسته منطقی و معقول است که اکثرا ً در انتها به رضایت کامل می رسد.
ب – کوچک کردن سینه :
همانطور که ممکن است سینه بعد از بلوغ در دختران به اندازه کافی رشد نکند و کوچک بماند امکان هم دارد که بیش از حد بزرگ شود ولی معمولا ً بزرگ شدن غیر عادی سینه بعد از حاملگی و شیردهی ایجاد می شود . نسوج داخل سینه معمولا ً ترکیبی از نسج چربی و غدد شیری است که نسبت این دو معمولا ً یکسان نبوده و در بعضی سینه ها چربی بیشتر و در بعضی دیگر غدد بیشتری وجود دارد . سینه هائی که چربی بیشتر دارند معمولا ً اندازه آنها در تغییرات وزنی بدن تغییر می کند.
بزرگ شدن سینه معمولا ً با افتادگی همراه است که فشار دائمی نیروی جاذبه زمین باعث این افتادگی است بنا براین کوچک کردن سینه معمولا ً همراه با بالا کشیدن آن هم هست . در بعضی مواقع وزن زیاد سینه ها و فشار دائمی آن به مهره های گردن باعث آرتروز مهره های گردن شده و در این مواقع جراحی سینه فقط جنبه زیبائی نداشته بلکه جنبه درمانی هم دارد.
اولین جراحی ها برای کوچک کردن سینه مربوط به قرن ششم میلادی است که برای یک مرد که سینه او شبیه سینه زنان بود توسط یک جراح بیزانسی انجام شد .
توضیح آنکه سینه مردان گاهی به طور غیر عادی بزرگ شده که ربطی هم به هورمونهای مردانگی آنها نداشته و فقط در ظاهر سینه بزرگ است و درمان خاص خود را هم دارد.
اولین گزارشات در جهت عمل زیبائی کوچک کردن سینه خانمها در قرن نوزدهم به وسیله جراحان آلمانی منتشر شدند و بعد زا آن جراحان فرانسوی متدهای خود را برای این عمل گزارش کردند.
در این اعمال جراحی اولیه صرفا ً برداشتن مقداری از نسج سینه و پوست آن مطرح بود ولی جراحان به تدریج متوجه شدند که باید نوک سینه و هاله آن به وسیله انتقال نسوج داخلی به طرف بالا و محل جدید آن برده شود و بدین ترتیب پایه های اولیه جراحی امروزی سینه در دو دهه بیست و سی میلادی گذاشته شد.
اما بعد از جنگ و در دهه های 50 و 60 میلادی این تکنیک های اولیه بصورت کامل تر و پیشرفته تری گزارش شد و پایه های جراحی مدرن سینه به وجود آمد در روشی که بیشتر در آمریکا طرفدار دارد این عمل دو اسکار ( جای عمل ) از خود به جا می گذارد که یکی به طور افقی زیر سینه و یکی به صورت عمودی از هاله سینه به طرف پائین است و به اصطلاح به صورت حرف تی انگلیسی ولی به طور معکوس می باشد . در این نوع عمل سینه هر چقدر هم که بزرگ باشد قابل کوچک کردن است ولی نتایج کوتاه مدت آن بهتر از نتایج دراز مدت آن است.
و سرانجام در دهه هشتاد میلادی نوعی از جراحی ابداع شد که به آن تکنیک ورتیکال ( یا عمودی ) می گویند که در این نوع عمل اسکار افقی در متد قبلی حذف شده و فقط اسکار عمودی باقی می ماند . این عمل برای سینه های خیلی بزرگ چندان مناسب نیست . این نوع عمل ابتدا در آمریکای جنوبی و سپس در اروپا متداول شد و جراحانی که به این روش عمل می کنند معتقدند که این روش علاوه بر اسکارکمتر نتایج دراز مدت بهتری هم دارد .
نگارنده بیماران خود را با این روش اخیر عمل می کند.
بیماران باید توجه داشته باشند که در هر عمل سینه لازم است که از سوتینهای مخصوص برای هر زمانی که جراح صلاح بداند استفاده کنند واصولا" مراقبت بعد از عمل در جراحی سینه باندازه خود عمل اهمیت دارد.

نویسنده : دکتر محسن ایزدی
فوق تخصصی جراحی ترمیمی و پلاستیک و زیبائی